Moeten we lachen om emigratie, trots zijn op onszelf dat we onderweg zoveel obstakels hebben overwonnen?… Onze eigen marathonlopers?
Of geven we voorrang aan nostalgie en reflectie?
Wat denk je?
Omdat ik denk beide … 🙂
Moeten we lachen om emigratie, trots zijn op onszelf dat we onderweg zoveel obstakels hebben overwonnen?… Onze eigen marathonlopers?
Of geven we voorrang aan nostalgie en reflectie?
Wat denk je?
Omdat ik denk beide … 🙂